Kumi Oguro is een jonge fotografe van Japanse origine, die woont en werkt in Antwerpen. Na haar studies aan het “City of Westminster College” [Londen] en aan de “Académie des Beaux Arts” en aan “Saint-Luc” te Brussel, heeft zij op dit ogenblik de cursus “filmstudies” hervat aan de universiteit van Antwerpen en werkt zij aan een eindverhandeling over de [theoretische, historische, plastische] verbanden tussen haar eigen fotografie en de filmtaal.
En die verbanden zijn duidelijk talrijk… Het expressionistische lichtspel en het theatrale spel van de acteurs. In beeld brengen van de lokaties, plaatsing van de lichamen. Het opheffen van tijd en plaats in een niet kenbaar gemaakte verhaallijn. De determinerende aanwezigheid van een “buiten-beeld”, van een vooraf of achteraf… [vóór of achter wat?]. Een knappe en twijfelachtige schikking van de subversieve elementen, van de aanwijzingen, van de schaduwzones. Spanningseffecten en knipoogjes naar de logica van de genres: het vreemde, het elders zijn, afgrijzen of thriller… De psychologie van de protagonisten lijkt ondoorgrondelijk en tegelijkertijd lijkt hun eenzaamheid evident, evenals hun radeloos of gedesillusioneerd besluit om daar te zijn, in het centrum van uitgestelde geschiedenissen. Onbestendigheid van hun schoonheid of hun kwelling – en breekbaarheid van hun verschijning.
Maar het naakte vlees is té aanwezig [en té verleidelijk] opdat het zou gaan over een beredeneerde catalogus van stijlfiguren. Reeds heel lang vermengt de fotografie van Kumi Oguro al die figuren, die concepten, die vraagstellingen, omarmt zij ze en is ze ervan doordrongen. Zonder schatplichtig te zijn aan de film, het is te zeggen zonder referenties, zonder expliciete of welwillende citaten, maar op een manier waarbij zij tegelijkertijd zeer bewust is van zichzelf, zeer persoonlijk tevens en spontaan. Alsof men ononderbroken zou kunnen trachten de –nooit bereikte- perfectie te benaderen en zich rekenschap te geven van de barst die je onmogelijk kan ontkennen. Het gaat eveneens, zoveel is zeker, over een versluierd uitdrukken van een intimiteit en aanspraak maken op een vrouwelijkheid. Want die beelden schrijven, tenslotte en vooral, het alfabet van een verbazingwekkende, zeer moderne en aangrijpende sensualiteit tussen de ontreddering en het onbehagen van het verlangen.
Bazin [of misschien Mourlet, schijnt het]: “De film toont aan onze blik een wereld die overeenstemt met onze begeerte”. Maar ook een wereld die deze vorm geeft, ze mishandelt. En, soms, ze laat verdwijnen...
Emmanuel d’Autreppe © View Photography Magazine (N°6 Autumn 2007)